	ΟΝΟΥΦΡΙΟΣ ΣΩΧΟΣ
	Αρχική \| Βιογραφικό \| Βιβλίο

Βιογραφικό

Ο Ονούφριος Σώχος γεννήθηκε στην Αθήνα, στην οδό Καρόλου, στις 10 Σεπτεμβρίου 1934 αλλά δηλώθηκε στο Δήμο Αμαρουσίου Αττικής στις 24 Σεπτεμβρίου 1934, επειδή οι γονείς του διατηρούσαν εξοχική κατοικία στο Μαρούσι. Ο πατέρας του Αναστάσιος διατηρούσε λατομεία μαρμάρων στην Πεντέλη από το 1930 μέχρι το 1940 και μετά τη λήξη της κατοχής από το 1945 έως και το 1946, οπότε η Ιερά Μονή Πεντέλης, επί ηγουμενίας Δασκαλάκη, του έκανε έξωση λόγω οφειλής ενοικίων κατά τη διάρκεια της κατοχής. Ο καραγωγέας του πατέρα του Εμμανουήλ Μοσχούς, που του μετέφερε τους όγκους των μαρμάρων από την Πεντέλη στα σχιστήρια στη Λεωφόρο Κηφισίας στην περιοχή της Αγίας Βαρβάρας -όπου και εβάπτισε το γιο του Ονούφριο- βρέθηκε πάμπλουτος μετά τη λήξη της κατοχής κι επλήρωσε τα οφειλόμενα ενοίκια στην Ι.Μ. Πεντέλης. Έτσι ο πρώην καραγωγέας έγινε μεγαλοβιομήχανος μαρμάρων μέσα σε μία νύχτα!

Τα στοιχεία αυτά αναφέρονται διότι από τότε άρχισε η μεγάλη οδύσσεια του Ονουφρίου Σώχου και της οικογενείας του. Ο πατέρας του έφυγε στην Αμερική ως μετανάστης για να μην σκοτώσει τον Μοσχού, κι έτσι στην Ελλάδα έμεινε η μητέρα του Μαριέττα Σώχου, το γένος Ονουφρίου Σώχου, μαζί με τα άλλα 3 μεγαλύτερα αδέλφια του. Οι γονείς του Ονουφρίου είναι εξαδέλφια της ίδιας οικογένειας των γλυπτών Σώχου. Ο μεγάλος γλύπτης Λάζαρος Σώχος, ο δημιουργός του ανδριάντα του Θ. Κολοκοτρώνη ήταν αδελφός του παππού του από τη μητέρα του και πρώτος εξάδελφος του παππού του από τον πατέρα του. Ο δε Ακαδημαϊκός γλύπτης Αντώνιος Σώχος ήταν πρώτος εξάδελφος του πατέρα του Ονούφριου.

Καθ' όλη τη διάρκεια της κατοχής 1940-1945 ο Ονούφριος Σώχος έζησε στο χωριό των γονιών, τα Υστέρνια της Τήνου. Εκεί πρωτοπήγε στο σχολείο και έβγαλε τις τέσσερις πρώτες τάξεις του Δημοτικού. Εκεί πρωτόμαθε να ψάλλει στην εκκλησία του χωριού, την Αγία Παρασκευή. Έμαθε δε όλους τους ύμνους απ' έξω: Θ. Λειτουργία, Εσπερινό, Παρακλήσεις, Απόδειπνο, Χαιρετισμούς, Μεγάλη Εβδομάδα κ.λπ. Ήταν το πρώτο παπαδάκι στην εκκλησία και το πρώτο «διαβολάκι» στο σχολείο και τη γειτονιά, σκανταλιάρης και φωνακλάς! Ο δάσκαλός του του έλεγε: «Βρε αθεόφοβε θεοσεβούμενε, τι έκανες πάλι;» Και οι ξυλιές έπεφταν βροχή!

Εκεί, μέσα στην εκκλησία μαζί με τ' άλλα παιδιά έμαθε να «ξάνει» το μαλλί που έπλεκαν τα κορίτσια και οι γυναίκες του χωριού και έφτιαχναν πουλόβερ, γάντια και τσουράπια (κάλτσες) για τους στρατιώτες μας που πολεμούσαν στο μέτωπο της Πίνδου.

Στα Υστέρνια έμαθε ο Ονούφριος και όλες τις αγροτικές εργασίες: σκάψιμο, πότισμα, κλάδεμα, αλώνισμα, ψάρεμα κ.λπ. Ακόμη έμαθε να κατασκευάζει βάρκες και καΐκια από τις άδειες κονσέρβες που πετούσαν οι Ιταλοί καραμπινιέροι, αφού έτρωγαν προηγουμένως αυτοί το περιεχόμενό τους. Εκεί είδε πως πέθαιναν οι άνθρωποι από την πείνα, εκεί έμαθε να ξεχωρίζει τους φιλεύσπλαχνους από τους άσπλαχνους, τους άρπαγες και τους εκμεταλλευτές, τους μαυραγορίτες από τους αγίους, που προτιμούσαν να πεθάνουν οι ίδιοι από την πείνα και να δώσουν την τελευταία μπουκιά τους στο διπλανό τους, όπως έκανε ο παπάς του χωριού πατήρ Ιάκωβος Σκούταρης. Εκεί έμαθε να γεμίζει του άδειους κάλυκες με πυρίτιδα και να τους σκάει στ' αναμμένα φρύγανα. Εκεί έμαθε να ονειροπολεί και να μαγεύεται από το χάραγμα της αυγής, όταν ο ήλιος έβγαινε απ' το απέραντο Αιγαίο στα βόρεια του νησιού πριν μπει στο ιερό του εξωκλησιού μαζί με τον παπά για να κάνουν τη Θ. Λειτουργία. Ήταν βλέπετε ο επίσημος βοηθός του, ψάλτης και «διάκος» μαζί.

Το 1945 η οικογένειά του επανέρχεται στην Αθήνα. Τι απογοήτευση! Πίκρα, κλάμα, δυστυχία για όλα τα συμβάντα στην υπόθεση της επιχείρησης του πατέρα του. Η μόνη του παρηγοριά ήταν η εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής στην οδό Ακαδημίας, που σαν παπαδάκι έμαθε τα «μυστικά» των Αθηναϊκών Ναών. Την εποχή εκείνη και για μία δεκαετία (1945-1955) είχε την τύχει να ψάλλει φοβισμένα στα πόδια του μεγάλου πρωτοψάλτη Πέτρου Μανέα. Το σπίτι που έμενε ο Ονούφριος ήταν στα Εξάρχεια, στην συμβολή των οδών Ζωοδόχου Πηγής και Σόλωνος. Απέναντι βρισκόταν η ταβέρνα του «Γιαμπάνη» όπου οι καλλιτέχνες της Λυρικής Σκηνής τραγουδούσαν με κιθάρες. Οι φωνές τους και τα ωραία τους τραγούδια μάγευαν το μικρό Ονούφριο, που καθόταν με τις ώρες στο πεζοδρόμιο για να τους ακούει.

Πιο πέρα από το σπίτι του ήταν το Ελληνικό ωδείο στην οδό Φειδίου και οι φωνές και τα όργανα τραβούσαν το αυτί του και την ψυχή του. Όμως ήταν αδιανόητο για τη μητέρα του και τα άλλα 3 μεγαλύτερα αδέλφια του (1 αδελφό και 2 αδελφές) να τον στείλουν να σπουδάσει μουσική. Η δυστυχία και ο πόνος βασιλεύουν στο σπίτι τους, κι έτσι περιοριζόταν μόνο στην ψαλτική.

Στην οδό Κωλέττη στα Εξάρχεια στο 3ο Δημοτικό σχολείο τελείωσε και τις άλλες τάξεις του Δημοτικού. Το 1947 μπήκε στο Γυμνάσιο και φοίτησε στην Α' τάξη του Ε' Γυμνασίου στα Εξάρχεια. Εκεί είχε καθηγητή μουσικής τον ανυπέρβλητο μουσικοπαιδαγωγό Κώστα Χάγιο. Ο καθηγητής του τον πήρε αμέσως στη Χορωδία και με τους άλλους μαθητές του Γυμνασίου Γιώργο Μούτσιο, Γιώργο Ζωγράφο, Σταύρο Ξαρχάκο, Σταύρο Παράβα και άλλους πήγαιναν κάθε Σαββατοκύριακο και ψυχαγωγούσαν τους τραυματίες στα στρατιωτικά νοσοκομεία.

Όμως οι ανάγκες της οικογένειας ήταν μεγάλες και αναγκάζεται να διακόψει τη φοίτησή του στο ημερήσιο Γυμνάσιο και γράφτηκε στο Α' Νυχτερινό Γυμνάσιο στο ίδιο κτίριο που τελείωσε το Δημοτικό, στο οποίο το απόγευμα λειτουργούσε το Βαρβάκειο Γυμνάσιο, για να εργαστεί ως εμποροϋπάλληλος στο κατάστημα των αδελφών Δελούδη, Εμμ. Μπενάκη 6 στην Ομόνοια. Τελείωσε το Νυχτερινό Γυμνάσιο το 1953. Συγχρόνως το 1949 γίνεται μέλος της Χορωδίας του παρεκκλησίου των Ανακτόρων ως Μπάσος, όπου μαέστρος ήταν ο Μιχαήλ Αδάμης. Το 1950 προσλαμβάνεται ως Μπάσος αμειβόμενος στη Χορωδία του Ι. Ν. Αγίου Γεωργίου Καρύτση με μαέστρο τον Αλέκο Θεοφιλόπουλο. Έτσι αρχίζει η καλλιτεχνική του καριέρα, για να συμπληρώσει τώρα το 2000, τα 50 χρόνια ως επαγγελματίας μουσικός.

Το 1954 η μητέρα του τον πήγε στο συγγενή της Ιερώνυμο Κοτσώνη, τον μετέπειτα Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος, για να τον κάνει παπά. Μετά από μία σύντομη συνομιλία κατ' ιδίαν στο γραφείο του στην Ι. Μονή Πετράκη, ο Ιερώνυμος βγήκε και ανακοίνωσε στη μητέρα του: «Στην οικογένειά μας θα έχουμε έναν μουσικό, όχι παπά». Έτσι πήγε για πρώτη φορά στο Ελληνικό Ωδείο ως σπουδαστής της Μονωδίας και των Θεωρητικών, αφού πρώτα τον άκουσε ο διευθυντής Αντίοχος Ευαγγελάτος και μετά ο μουσουργός Λώρης Μαργαρίτης.

Το 1956 στρατεύεται και διακόπτει τις σπουδές του.

Το 1958 εγγράφεται στη σχολή Μονωδίας του Εθνικού Ωδείου, παράλληλα με τις Θεωρητικές σπουδές του στο Ελληνικό Ωδείο και το 1963 πήρε πτυχίο Ανωτ. Θεωρητικών με επιτροπή τους Α. Ευαγγελάτο, Π. Βάρβογλη, Γ. Κουτούγκο και Β. Μακρύδη.

Το 1960 προσλαμβάνεται ως Μπάσος στη Χορωδία του Φεστιβάλ Αθηνών και λαμβάνει μέρος σε όλες τις παραστάσεις μέχρι το 1964. Τότε διορίστηκε καθηγητής Μουσικής στο Δημόσιο και παρουσιάστηκε στο Γυμνάσιο Αρρένων Γρεβενών, όπου διοργάνωσε ορχήστρα, χορωδίες και θεατρικές παραστάσεις.

Το 1962 εγγράφεται στη Μελοδραματική Σχολή του «Ορφείου Αθηνών» από όπου το 1966 πήρε Δίπλωμα Μονωδίας και Μελοδραματικής ως Μπάσος, με δασκάλους τον Τάσο Εμμανουήλ, Στέφανο Βαλτετσιώτη, Ριτσιάρδη, Προκοπίου και Ιωσήφ Γκρέκα.

Όλο αυτό το διάστημα έως το 1964 παράλληλα ως καλλιτέχνης της όπερας εργάζεται σε διάφορες άλλες εργασίες. Το Νοέμβριο του 1964 παντρεύεται. Από το γάμο αυτό απέκτησε δύο παιδιά, το Γιώργο και τη Μαριέττα.

Από το 1967 έως το 1986 εργάζεται πλέον ως καλλιτέχνης της όπερας (Εθνική Λυρική Σκηνή) και ως καθηγητής Μονωδίας και Θεωρητικών στα Γυμνάσια του Πειραιά και σε Ωδεία της Αθήνας, ενώ από το 1965 έως το 1967 υπηρετεί στο Γυμνάσιο της Τήνου.

Το 1976 ιδρύει και διευθύνει τη Μουσική Σχολή «Ύδραυλος» στην Αθήνα, στην οδό Αριστοτέλους 10 στην Ομόνοια.

Το 1977 ιδρύσει τη Σχολή Θεάτρου και Μελοδραματικής που στεγάστηκε στο ίδιο κτίριο, ενώ παράλληλα ιδρύει το μη κερδοσκοπικό Σωματείο Φ.Ε.Κ.Ε.Μ. «Φίλοι Ελληνικής Κλασσικής και Εκκλησιαστικής Μουσικής» με αποκλειστικό σκοπό την παρουσίαση έργων των Ελλήνων συνθετών, με την παρουσίαση πολυάριθμων συναυλιών, με τη χορωδία Ύδραυλος και το Συγκρότημα Μουσικής Δωματίου «Νικόλαος Μάντζαρος».

Το 1978 ιδρύει τη Σχολή Χορού με διευθύντρια τη Λιλή Μπερδέ, στο ίδιο κτίριο.

Το 1980 ανοίγει παράρτημα των Σχολών στο Κορωπί, ενώ το 1984 ανοίγει παράρτημα και στην Παιανία, δημιουργώντας έτσι μία σοβαρή καλλιτεχνική εστία στα Μεσόγεια Αττικής, δίνοντας πολλές συναυλίες δωρεάν με τους σπουδαστές των Σχολών του.

Το 1984 αναγνωρίζεται η Σχολή Θεάτρου του ως Ανωτέρα από το ΥΠ.ΠΟ. με διευθυντή το Θάνο Κωτσόπουλο.

Το 1986 βρίσκεται για 6 μήνες στις Η.Π.Α., όπου στα Πανεπιστήμια της πόλης Rochester δίνει διαλέξεις για την καταγωγή του Αρμονίου (ύδραυλις) και του μπουζουκιού (πανδωρίς) και παρακολουθεί μαθήματα Μελοδραματικής (όπερας) και του αναγνωρίζεται doctora.

Από το 1975-1980 διευθύνει την Εκκλησιαστική τετράφωνη Χορωδία του Αγ. Λουκά Πατησίων στην Αθήνα.

Από το 1988-1992 προσλαμβάνεται ως έκτακτος καθηγητής και ιδρύει τμήμα Μουσικής και Θεάτρου στα Τ.Ε.Ι. Αθήνας. Την ίδια περίοδο προσλαμβάνεται από το Ρωσικό Ναό Αθήνας (οδός Φιλελλήνων) ως διευθυντής της Χορωδίας και εορτάζεται η χιλιετία της Ορθοδοξίας στη Ρωσία.

Το 1992 ιδρύει παράρτημα των Σχολών του στο Αστρος Κυνουρίας.

Από το 1993 μέχρι σήμερα διευθύνει εναλλάξ τις Χορωδίες του Ι.Ν. Αγ. Παρασκευής Ν. Σμύρνης, του Ι.Ν. Αγ. Φωτεινής Ν. Σμύρνης και την Πολυφωνική Χορωδία του Σωματείου «Οι φίλοι των τεχνών» της Ν. Σμύρνης με πληθώρα συναυλιών.

Από το 1992 μέχρι σήμερα εκλέγεται ως μέλος του Δ.Σ. της «Ευρωπαϊκής Ενώσεως Εκπαιδευτικών» με το διεθνή τίτλο A.E.D.E.

Το 1994 συγγράφει το παρόν βιβλίο «Η Φωνητική Ορθοφωνία» μετά από 50ετή εμπειρία στο τραγούδι, το θέατρο και τη διδασκαλία. Η πρώτη έκδοση του βιβλίου μοιράστηκε δωρεάν σε φίλους συναδέλφους του.

Κατά καιρούς αρθρογραφεί σε εφημερίδες και περιοδικά με θέματα μουσικοπαιδαγωγικά.

Από τους σπουδαστές των σχολών του αρκετοί είναι εκείνοι που στελεχώνουν, κυρίως την Εθνική Λυρική μας Σκηνή αλλά και άλλα θέατρα. 7 σολίστ και 36 χορωδοί, στελεχώνουν μεταξύ άλλων επαγγελματικών χορωδιών και τη χορωδία της ΕΡΤ, ενώ 6 κάνουν καριέρα στις Όπερες της Γερμανίας και της Αμερικής. Αλλοι μαθητές του στελεχώνουν τη Δημόσια Εκπαίδευση ως Δάσκαλοι και Καθηγητές της Μουσικής.

Τα τελευταία 10 χρόνια μία πλειάδα Ιεροψαλτών από διάφορα μέρη της Ελλάδας έχουν πάρει μαθήματα Φωνητικής Μουσικής και κοσμούν με τις ωραίες και καλλιεργημένες φωνές τους τους Ιερούς Ναούς στην Αθήνα, την Πάτρα, το Ηράκλειο Κρήτης, τον Αγ. Νικόλαο Κρήτης, την Κάλυμνο, τα Ιωάννινα, το Αγιο Όρος, τη Ρόδο και αλλού.

Μεγάλη προσπάθεια καταβάλει ο Ονούφριος Σώχος ώστε:

1) Να δημιουργήσει το «Βυζαντινό Υμνόδραμα» από τις καλλιεργημένες φωνές των Ιεροψαλτών, και

2) Να επαναλειτουργήσει Όπερα στην Πάτρα όπως υπήρχε προπολεμικά.